โรคไข้นกแก้ว (Psittacosis) เป็นโรคที่เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรีย Chlamydia Psittaci ซึ่งพบในนกที่เป็นสัตว์เลี้ยงอย่างนกแก้ว, นกพิราบ, และนกคีรีบูน โดยสามารถติดต่อไปยังสัตว์อื่นๆ เช่น สุนัขและแมวได้ โรคนี้ไม่ใช่โรคติดต่ออุบัติใหม่ แต่เป็นโรคที่มีการระบาดในหลายประเทศแถบยุโรปและเคยระบาดในนกแก้วหลายประเทศทั่วโลก รวมถึงเม็กซิโก, สหรัฐอเมริกา, นิวซีแลนด์, คอสตาริกา และออสเตรเลีย ในประเทศไทย, การระบาดของโรคไข้นกแก้วถูกรายงานครั้งแรกในปี พ.ศ. 2539 และมีการพบเชื้อในสัตว์ปีก แต่อุบัติการณ์ต่ำและยังไม่พบรายงานผู้ป่วยใหม่ในปัจจุบัน
ตามที่นพ.วีรวัฒน์ มโนสุทธิ นายแพทย์ทรงคุณวุฒิและโฆษกกรมควบคุมโรคกล่าว คนสามารถติดเชื้อไข้นกแก้วผ่านการหายใจเอาละอองเชื้อ, ฝุ่นที่ติดอยู่บนขน, และมูลแห้งของนกเข้าไปได้ โดยผู้ที่มีความเสี่ยงสูงในการติดเชื้อจะเป็นผู้ที่มีความใกล้ชิดกับนก เช่น สัตวแพทย์, ผู้ช่วยสัตวแพทย์, คนเลี้ยงนก, และผู้ให้อาหารนก เป็นต้น ผู้ติดเชื้อมักมีอาการเพียงเล็กน้อย เช่น ไข้, หนาวสั่น, ปวดหัว, ปวดกล้ามเนื้อ, และไอแห้ง ซึ่งอาการจะเริ่มปรากฏหลังจากได้รับเชื้อ 5-14 วัน และสามารถรักษาได้ด้วยยาปฏิชีวนะ
การป้องกันโรคไข้นกแก้ว
ในการป้องกันโรคไข้นกแก้ว ประชาชนควรหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดกับสัตว์ป่วย หากจำเป็นต้องสัมผัสกับสัตว์ควรป้องกันตนเองอย่างดี โดยสวมหน้ากากอนามัยและถุงมือ และควรล้างมือด้วยน้ำและสบู่หลังจากสัมผัสสัตว์ สำหรับกลุ่มเสี่ยงควรหมั่นสังเกตอาการตนเองและอาการของสัตว์อย่างต่อเนื่อง
อาการโรคไข้นกแก้ว
หากมีอาการไข้หรืออาการที่เกี่ยวข้องกับระบบทางเดินหายใจควรรีบพบแพทย์และแจ้งประวัติเสี่ยงเพื่อการวินิจฉัยที่ถูกต้อง นอกจากนี้, สามารถสอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่สายด่วนกรมควบคุมโรค โทร.1422 การมีความรู้และการปฏิบัติตามแนวทางป้องกันอย่างเหมาะสมจะช่วยลดความเสี่ยงจากโรคนี้ได้มาก
